Γκίνες

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Μαθαίνω μόλις τώρα από την υπέροχη Μαρία, ότι η Νεοϋορκέζα ασιατικής καταγωγής που διαμένει στη Γαλλία, φίλη της αδερφής της, έκανε 40 ολόκληρα λεπτά να φάει ένα σουβλάκι τυλιχτό, με καλαμάκι όχι γύρο, απ’ όλα δεν νομίζουμε, αλλά δεν παίρνουμε και όρκο. Ενημέρωσα τη Μαρία ότι η Νάνσι Ρέιγκαν έλεγε ότι στα πλαίσια μιας υγιεινής διατροφής, καθένας οφείλει να μασά την κάθε μπουκιά 36 φορές. Εγώ που είχα προσπαθήσει να το κάνω αυτό μόνο με το μήλο τα κατάφερα και αυτό γιατί δεν μου αρέσει καθόλου και δεν κατεβαίνει το άτιμο με τίποτα.

Σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς μπουκιάς ανά τετραγωνικό εκατοστό και χρόνο μάσησης, η η Νεοϋορκέζα ασιατικής καταγωγής που διαμένει στη Γαλλία, φίλη της αδερφής της Μαρίας, η οποία είναι και πρωταθλήτρια ξιφασκίας (η Μαρία) αλλά δεν είχε πρόχειρο τα σπαθί της χτες να της κόψει την όρεξη δια παντός, πρέπει να μασούσε την κάθε μπουκιά τουλάχιστον 72 φορές, αριθμό διπλάσιο από το προτεινόμενο της Νάνσι της Ρέιγκαν – που και λεπτή ήταν και υπέρκομψη – οπότε θα την εγγράψουμε στο βιβλίο Γκίνες να βγάλουμε κανά φράγκο γιατί δεν βγαίνει η ζωή δίχως τα εξτραδάκια!

Μπαίνω που λες εχθές στα ιντερνέτια – εδώ θέλω να σου γνωστοποιήσω ότι λόγω επαγγέλματος είμαι χρήστης του διαδικτύου από το όχι και τόσο κοντινό 1999 – και βλέπω μια διαφήμιση για αρώματα σε εξευτελιστικές τιμές. Ψαρώνω ο καταναλωτής και μπαίνω να χαζέψω και βλέπω μια παλιά αγαπημένη κολώνια που φορούσα πριν λίγα χρόνια στην τιμή των 20€ τα 100 ml. Το κοιτάζω λίγο, μπαίνω και το βάζω στο καλάθι, βάζω τα στοιχεία μου και μετά το μετανιώνω και κλείνω τη σελίδα γιατί δεν ένιωθα έτοιμος και ήθελα να μείνω λίγο μόνος να το σκεφτώ και τα σχετικά.

Μετά από καμιά ώρα μου έρχεται mail ότι η παραγγελία μου είναι σε επεξεργασία κι επειδή είχα πολλή δουλειά δεν έδωσα σημασία. Μετά από καμιά ώρα άλλο mail ότι η παραγγελία μου απεστάλη και θα την έχω στα χέρια μου το συντομότερο και πολύ χάρηκα αλλά επειδή δεν γνώριζα για ποια παραγγελία μιλούσαμε έκανα κλικ στο σύνδεσμο και είδα ότι είχα κατά λάθος παραγγείλει την κολώνια στην εξευτελιστική τιμή – η αλήθεια είναι – των 20€ τα 100 ml. Το σκέφτηκα λιγάκι, γελάσαμε εδώ μέσα με το θέμα, και είπα δεν πάει στα κομμάτια, 20€ είναι, δεν είναι περιουσία ολάκερη, άντε μια κολώνια παραπάνω.

Κι έρχεται σήμερις το κούριερ, ευγενέστατος δε λέω, και μου φέρνει το πακέτο και τον πληρώνω και έρχομαι – ελαφρά διστακτικός η αλήθεια είναι – να το ανοίξω. Και κόβω τις ταινίες και βγάζω και το πλαστικό με τις φουσκάλες, το οποίον χρησιμοποιείται ευρέως για αγχολυτικό και γι αυτό το βάζουνε στις συσκευασίες, και, χωρίς μεγάλη έκπληξη η αλήθεια είναι, αντικρύζω αντί για την Dolce & Cabbana που νόμιζα ότι είχα παραγγείλει, την Dolce & Koumpara που μου ήρθε τελικώς διότι βλέπεις μέσα στη βλακεία μου δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι ήταν μαγαζί με κολώνιες αντίγραφα διασήμων. Θα μου πεις δεν πειράζει, αφού δεν είναι Μυρτώ λεβάντα – όπου τη λεβάντα σα φυτό πολύ την αγαπώ, σαν άρωμα όχι - πάλι καλά. Κι έμεινα εδώ με την κολώνια την ημιτασιόν να σκέπτομαι τη βλακεία που με δέρνει και αν αυτό αξίζει βραβείο Γκίνες. Διότι η βλακεία ανίκητος δε, ουχί και τόσο πρωτότυπη δε, μια ματιά γύρω μας αρκεί να μας πείσει.

Να έστελνα υποψηφιότητα καλού κακού;

Υπάρχει τελικώς ελπίδα;

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Έχουμε λοιπόν μέσα στην εταιρεία, επειδή είμεθα πολύ green και τα σχετικά, κάδους ανακύκλωσης διάσπαρτους ολούθε και πάμε όλοι εμείς οι διαφημισταί και ρίχνουμε τα ανακυκλώσιμα, από χαρτιά μέχρι συσκευασίες και είμεθα πολύ cool. Μετά έρχεται αυτή η έρμη η receptionist και της φεύγει η μέση να τους πηγαίνει έξω να τους αδειάζει στους κάδους ανακύκλωσης του δήμου – και ζει ένα δράμα.

Σήμερα λοιπόν, τέλειωσα το σακουλάκι με τα καρύδια όπου τρώγω κάθε μέρα από 5 για καλά λιπαρά και Ω3 και το κάθε τί, και πήγα περιχαρής στον κάδο ανακύκλωσης να το πετάξω. Εδώ να κάνω μια σημείωση ότι τα καρύδια έχουν ακριβύνει πάρα πολύ και έχει 4€ το σακουλάκι – πράγμα απαράδεκτο για τα Ω3 που πρέπει να προσλαμβάνω – στα πλαίσια μίας ισορροπημένης διατροφής πάντα. Τι έλεγα; Α ναι, πάω που λες να πετάξω το σακουλάκι στον κάδο ανακύκλωσης και βρίσκω μέσα μπουκάλι από νερό. Μέχρι εδώ καλά. Το ότι το μπουκάλι ήταν σχεδόν γεμάτο νερό δεν το λες και ευρεσιτεχνία. Ποιο αστροπελέκι πήγε και το πέταξε γεμάτο, δεν μπορώ καν να το διανοηθώ διότι υποτίθεται ότι είμεθα άνθρωποι μορφωμένοι και τα σχετικά. Βέβαια πριν κανά μήνα είχα δει τάπερ με φαγητό μέσα και φλούδια από αχλάδι και διάφορα γενικώς, οπότε, αντιλαμβάνεσαι ότι ακόμα και σ έναν χώρο με μορφωμένους, τρέντι, σικ και νέους ανθρώπους – ελπίδα δεν υπάρχει.

Όπως δεν υπάρχει ελπίδα στη σχέση μου με το αρωματικό στην τουαλέτα. Κάποιος λοιπόν, κάποτε, σκέφτηκε ότι θα είναι πολύ πρακτικό να μην χρειαστεί να χαλάς το μανικιούρ και να πατάς το κόμβιον ψεκασμού κι έτσι προχώρησε σε αυτοματισμό θαυμάσιο. Έβαλε χρονοδιακόπτη στο ψεκαστήρι για να κάνει τη δουλειά μόνο του ανά τακτά διαστήματα και όλα καλά και αγγελικά πλασμένα στο βασίλειο της τουαλέτας. Έλα όμως που δεν σκέφτηκε να βάλει κι έναν ανιχνευτή κίνησης ώστε να μην ψεκάζει το μηχάνημα όταν κάποια αθώα ύπαρξη πλένει τα μούτρα ή τα χέρια ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, παράλειψις μεγίστη κατά τη γνώμη μου – διότι βλέπεις, όποτε σκύβω να πλυθώ στο νιπτήρα, τότε θυμάται το αρωματικό να αρωματίσει το χώρο με θεσπέσιο άρωμα φρεσκάδας ωκεανού, με αποτέλεσμα να μου ψεκάζει συνήθως τα μούτρα και εκτός της προσωρινής τύφλωσης και της ζαλάδας, είναι ένα διακριτικό άρωμα που δεν θυμίζει σε τίποτα ωκεανό βλέπεις – εκτός αν εκείνος ήταν φτιαγμένος από μεθάνιο και γιούλια – το οποίο καλύπτει όλες τις μυρωδιές μου, είτε τις φυσικές ή τις τεχνητές που έχω σκάσει 50€ και άνω για να τις αποκτήσω, και δεν είναι καιροί για περιττά έξοδα.

Ανάμεσα λοιπόν στην ανάγνωση που ρίχνω στο 4^ο μνημόνιο να δω μπας και υπάρχει τελικώς ελπίδα θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι παγκοσμίως δεν υπάρχει, μιας και ενώ ο κόσμος καίγεται, στην κυριολεξία, εμείς χτενιζόμεθα και ασχολούμαστε με το γεγονός ότι η Μελάνια έσπρωξε το χέρι του Πλανητάρχη (δις) τώρα που κάμουνε τουρνέ και ότι το μυστικό της Τζούλια της Ρόμπερτς η οποία ανακηρύχθηκε και πάλι η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο είναι ότι βγαίνει έξω ατημέλητη φορώντας μουσταρδί μπλούζα σεταρισμένη με το σανδάλι. Εγώ το καταλαβαίνω αυτό μιας και πήρα μια μουσταρδί βερμούδα και δίσταζα να τη φορέσω αλλά τώρα που είδα τη Τζούλια με τα μουσταρδί που ενώ είναι αντικειμενικά χάλια βγήκε η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο, αναθάρρησα και θα τη φορέσω το συντομότερο – βρε μήπως τελικά υπάρχει ελπίδα;

Περί σεισμού και μνημονίου

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.boemradio.com

Σκέφτηκα σήμερα το πρωί, την ώρα που ποδηλατούσα στη Βεΐκου και πήγα να ανέβω σε να πεζοδρόμιο ώστε να σκαρφαλώσω σε μιαν αερογέφυρα που απ’ τη μία έχει σκάλες και απ’ την άλλη ανάβαση για ποδήλατα και καρότσια και γενικώς ελαφρά τροχοφόρα (και είναι μαγικό μόλις ανέβεις και είσαι πάνω απ’ τη λεωφόρο και από τη μία είναι και το Άλσος, αν έχει και όμορφη μέρα όπως σήμερα τα χρώματα είναι υπέροχα), κάτι κακό.

Επειδή λοιπόν ένας φίλος – τι φίλος, αδερφός, τι αδερφός, σταυροκουνιάδος – ταρίφας είχε επιλέξει να παρκάρει ακριβώς στο σημείο που έχει στο πεζοδρόμιο εκείνο εκεί που βοηθά τους τροχούς να ανέβουν – τη ράμπα δηλαδή, ενώ πίσω είχε τουλάχιστον 100-200 μέτρα ελεύθερα και μπροστά άλλα 10. Πήγα λοιπόν να ανέβω από κει, δεν μπορούσα φυσικά, ο ταρίφας μέσα μέτραγε λεφτά ή έφτιαχνε παρανυχίδα – δεν παρατήρησα τι -  ακριβώς κι εγώ σκέφτηκα αυτό το κακό το πράγμα. Ε ρε μνημόνια που μας χρειάζονται.

Ανεβαίνοντας την ανηφόρα συνειδητοποίησα ότι μάλλον αυτό δεν ευσταθεί γιατί με τόσα μνημόνια και ο ταρίφας δεν άλλαξε την κοινωνική του ευαισθησία και σε γενικές γραμμές κανένας απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, μάλλον την χειροτέρεψε την κατάσταση λίγο περισσότερο. Με τα νεύρα που έχουμε όλοι γενικώς αφού δεν σφαζόμαστε ακόμα στο δρόμο για ένα κορνάρισμα πάλι καλά να λες.

Εν τω μεταξύ μας έβαλαν προ ολίγου σε μια εκπαίδευση για το τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση σεισμού (και ουχί λιμού και καταποντισμού). Εκτός του ότι αν – χτύπα ξύλο – γίνει σεισμός πρέπει να βγούμε έξω, πράγμα που ξεκαθαρίσαμε αρκούντως σε 3 μόλις λεπτά, μάθαμε για τις ουρές στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο, για τις ουρές της Γιουροντίσνεϊ όπου είχε πάει η κυρία τα παιδιά της – και το ότι τα παιδιά της είναι όλη μέρα κολλημένα στο κινητό, ότι αν είμαστε από ισόγειο μέχρι τρίτο βγαίνουμε έξω, από τέταρτο μέχρι όσο πάμε στην ταράτσα – αν δεν είναι κλειδωμένη, αν είναι χέσε μέσα, ότι επειδή κουνήθηκε μια κούπα μόνη της και είπα εγώ ότι χτύπησε το φαντασματάκι, μάθαμε ότι τα ναρκωτικά είναι κακό πράγμα και έχει κάνει εκπαιδεύσεις σε πρώην ναρκομανείς και δυστυχώς επειδή αυτοί οι δύστυχοι αναγκάζονται να παίρνουν ψυχοφάρμακα δεν γίνονται ποτέ εντελώς καλά – και δεν έχετε ιδέα τι έχουν δει τα μάτια της και υπάρχει και μία κακιά λέξη όπου ξεκινά από κ και τελειώνει σε οι, και μας έμεινε η απορία αν είναι καυλωμένοι, κώλοι ή όχι – αλλά τελικά δεν ήταν γιατί ήταν κάφροι και γενικώς περάσαμε πολύ ωραία και βγήκα έξω πριν τελειώσει γιατί μας είχανε πει 10-15 λεπτά και είχε ήδη περάσει 1 ώρα – και για το σεισμό κουβέντα. Α και για παρκούρ είπαμε το οποίο δεν γνώριζα τι είναι και το έμαθα και αυτό και είμαι πλέον πλήρης και γεμάτος!

Πίσω λοιπόν στα μνημόνια και να σου πω 2 πόνους μου. Πρώτον ότι έβγαλε σε προσφορά 1+1 δώρο, μια γνωστή εταιρία αφρόλουτρων (κι επειδή δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να πλένομαι στη βροχή το αγοράζω το αφρόλουτρό μου) έναν νέο κωδικό με υπέροχη συσκευασία και άρωμα βατόμουρο και γιαούρτι. Συγκινημένος τα μάλα πήρα το αφρόλουτρο διότι λατρεύω το βατόμουρο και με το γιαούρτι καλά τα πάω, ειδικά με το χωριάτικο με την πέτσα, αχ αναμνήσεις, και πάω το βράδι να κάνω ντους με το βατόμουρο (και το γιαούρτι) και τελικά αυτό μυρίζει κάτι άλλο, πιο πολύ για απορρυπαντικό ρούχων μου κάνει παρά για βατόμουρο. Η φρίκη που έζησα, όπως αντιλαμβάνεσαι, είναι απερίγραπτη, καθώς και η απογοήτευση, έχω και 2 μπουκάλια του 1 λίτρου πια στην κατοχή μου, κι επειδή δεν μπορώ να πλύνω τα ρούχα με αυτό, το κάνω γαργάρα και πλένομαι με μπλε και πράσινους κόκκους.

Από την άλλη, είχα πάρει απ’ τα αεροδρόμιο πριν 2.5 χρόνια ένα ρολόι πολύ σικ και πολύ οικονομικό. Μετά από κάποιους μήνες μου έπεσε κάτω και ξεκόλλησαν 2 λεπτοδείκτες, όλα καλά, την ώρα μπορούσες να την καταλάβεις εύκολα. Κατόπιν αυτού μου ξανάπεσε και ξεκόλλησαν και όλοι οι υποδέλοιποι εκτός του παρά πέντε και του και μισή. Στην τρίτη πτώση κουνήθηκε ο ωροδείκτης και πάει λίγο πιο μπροστά απ’ το κανονικό και κάπως σε μπερδουκλώνει για το τι ώρα είναι. Αγορά μνημονίου βλέπεις, φθηνή, και είναι το άτιμο το μνημόνιο που δεν μου επιτρέπει να αγοράσω άλλο - δεν θα πάρω που δεν θα πάρω σύνταξη, στα ρολόγια θα τα τρώω;

Α, ναι, ξεχάστηκα, με γεια το μνημόνιο! Τέταρτο και καταπληκτικό!