Α, καλέ, ο ημιτελικός ο πρώτος!

Χθες λοιπόν διεξήχθη ο πρώτος ημιτελικός της Eurovision και είναι καθήκον μου να σε ενημερώσω για τα τεκταινόμενα, τα τι και τα πως βρε αδερφέ. Πάμε; Και δεν πάμε!

Ο χώρος εξαιρετικός, η σκηνή μαγική, η Κοντσίτα ντυμένη στ άσπρα ωσάν παρθένα νυφούλα με μούσι - θεά όμως - άδει ανερυθρίαστα τη νίκη της και 3 μάλλον κακοντυμένες παρουσιάστριες αναλαμβάνουν. Της μιανής το μαλλί πιο τραγικό κι κι από της Νατάσας Γερασιμίδου στο Γυναικάρα απ το Κιλκίς. Άφρο και κουρεμένο με τάπερ. Καταραμένη Μέρκελ που κανες μόδα... Ας είναι όμως.

1. Μολδαβία - I want your love.

Πιτσιρικάς ξανθός με μαλλί άχυρο σε ποπ τραγουδάκι άλλης δεκαετίας, ελαφρά άφωνος αλλά με κίνηση καλή, άδει σε μπατσίνα περιποιημένη ότι θέλει την αγάπη της - ενώ περιστοιχίζεται από μπρατσωμένους μπάτσους - έτσι, για να πιάσει όλο το κοινό και κάποια στιγμή τη συγχίζει και του σκίζει το φανελάκι το Μινέρβα χωρίς καμία απολύτως αισθητική βελτίωση. Τόσα χρόνια που η Ουκρανία δεν τον έστελνε κάτι ήξερε. Δεν περνά.

2. Αρμενία - Face the Shadow

6 Αρμένιοι καλλιτέχνες διαφορετικών χώρων και από διαφορετικές χώρες τραγουδούν για τη γενοκτονία και τη διασπορά. Δυνατές φωνές, ισχυρό μήνυμα κι ευτυχώς περνά.

3. Βέλγιο - Rhythym Inside

Έτερος πιτσιρικάς, 17 Μαϊων, πολυτάλαντος με λίγο ενοχλητική φωνή και κάκιστη προφορά άδει ένα ρυθμικό ποπ κομμάτι, δεν είναι κακό, δεν είναι και καλό. Μάλλον αδιάφορο, αλλά περνά.

4. Ολλανδία - Walk Along

Σιτεμένη κι εύθυμος χήρα, με πολύ ωραία φωνή και τραγικό φόρεμα - ντεκολτέ - παρμένοι ώμοι - ζιπ κιλότ - Θέ μου φύλαγε, άδει τον πόνο της που δεν της κάθεται ο γκόμενος και την πληρώνουμε εμείς που γουάι άι άι άι και ούτω καθεξής. Τα κοστούμια των φωνητικών δε, άρτι αφιχθέντα απ το καρναβάλι του Μοσχάτου το 1993. Το μαλλί σεμνό, το τραγούδι άπατο.

5. Φινλανδία - Πάντοτε Πρέπει.

Συγκρότημα καλλιτεχνών με σύνδρομο Down και αυτισμού. Μπράβο στη Φινλανδία γιατί είναι μπροστά στα κοινωνικά μηνύματα. Όχι όμως η Ευρώπη. Δεν περνά.

6. Ελλάδα - One last breath.

Η Μαρία Έλενα Κυριάκου σε μια καλούτσικη μπαλάντα με λαμέ Sanitas foil φουστάνι, εκείνο που την κάνει να μοιάζει στη Verka Seduska, άδει αξιοπρεπώς τη σύνθεσή της. Εκείνη είναι εξαιρετικά άνετη στη σκηνή, επαγγελματίας διαλεχτή, ο ανεμιστήρ φυσά, γοητεύει η παρουσία αλλά όχι η φωνή που της λείπει η ένταση - αυτό μόνο το αρνητικό μπορώ να πώ. Ήθελα περισσότερη ένταση στη φωνή για να συγκινηθώ αλλά δεν. Πολύ καλή όμως κατά τα άλλα, περνά κα θα την ξαναματαδούμε το Σάββατο, ελπίζοντας σε πιότερο δυνατό μικρόφωνο. (δεν τη έθαψα πολύ, ε;)

7. Εσθονία - Goodbye to yesterday

Μου άρεσε πολύ αυτό, λίγο γκόλουμ ο αοιδός, χωρίς φρύδια και βλεφαρίδες όπως εγώ όταν έκαψα τη μούρη μου σε ξυλόσομπα το μακρινό 81, ευχάριστο ντουέτο με ωραίες φωνές και σεμνή παρουσία. Πέρασε φυσικά. Άρεζε και στην κουμπάρα.

8. ΠΓΔΜ - Autumn leaves

Όχι το γνωστό της Barbra, εδώ ο Πρώην Γουκοσλάβος Δημοκράτης Μακεδόνας θέλει να μας τραγουδήσει για τα χαμένα παιδικά του χρόνια αλλά έχει και τρεις μαύρους στα φωνητικά που το χουν χάσει το φωνητικό και είναι αλλού ντ αλλαχού και δεν του βγαίνει παρόλο που ο ίδιος είναι συμπαθής, δεν βρε παιδάκι μου και που πας με την καμπαρτίνα καλοκαιριάτικο- και τέτοια. Η μουσική ολίγον ιρλανδέζικη, ο χορός ολίγον river dance, γενικώς ολίγον, άιντε στο καλό και μη με πάρεις τηλέφωνο θα σε πάρω εγώ όταν νιώσω έτοιμος.

9. Σερβία - Beauty never lies

Μια Σέρβα Κιάρα, ενδεδυμένη σε απόλυτη Δόξα και Τιμή τραγουδά λίγο Disco κομμάτι (λίγο όμως - μη φανταστείς), ο ανεμιστήρας της φουσκώνει το φουστάνι να πιάσει 2 στρέμματα καπνά, έχει και κοινωνικό μήνυμα, έχει και μασκοφόρους εκδικητές που τα πετάνε και φοράνε άλλα ντ άλλα, φωνή δεν έχει ιδιαίτερα ικανοποιητική παρόλο που εν μέσω άσκοπων χορευτικών τσιρίζει ως τρελή, αλλά περνά γιατί τις ευτραφείς υπάρξεις τις τιμούμε και θέλω μιαν ελαφριά μους γιατί συγχίστηκα.

10. Ουγγαρία - Wars for nothing

Πήξαμε στο κοινωνικό μήνυμα φέτο, βαρέθηκα τη ζωή μου τη μαύρη όταν μια βυσσινή αναιμική καλλονή τραγούδησε εξαιρετικά άτονα ένα άσμα για άμμο - θράκα - κιθάρα - Μία - η - άνοιξη - ένα - το - Σύννεφο και τα σχετικά. Περνά για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να φανταστώ.

11. Λευκορωσία - Time

Εκεί περνάνε καλά και δεν έχουσι κοινωνικά μηνύματα, δια τούτο ακριβώς λόγο στέλνουσι τον Γιουζαρί με το μαλλί φιλαρισμένο κάργα και τη γλυκιά Μαϊμούνα με το βιολί λουστραρισμένο, αλλά τους ζηλέυουμε που περνάνε καλά - ή μάλλον δεν περνάμε εμείς καλά μαζί τους - και τους ξαναστέλνουμε στα όρη στ' άγρια βουνά. Α τουτ αλέρ και του χρόνου με υγεία.

12. Ρωσία - 1.000.000 voices.

Η μαμά Ρωσία στέλνει μήνυμα Ειρήνης(;) και Αδερφικότητας(;) και Παγκόσμια Αγάπης(;) και μου θυμίζει έτερη χώρα που στέλνει συνεχώς τέτοια μηνύματα ενώ - καλά δεν κάνω πολιτική ανάλυση. Η αοιδός Ελληνοτραφούσα, μια κούκλα ζωγραφιστή, εξαιρετική φωνή, εξαιρετικό φουστάνι σε ένα καλούλικο τραγούδι - με ισχυρό κοινωνικό μήνυμα όμως, οπότε περνά. Εντάξει, άξιζε αυτό με μήνυμα ή όχι.

13. Δανία - The way you are.

Καμία σχέση με το The way we were. Η φίλη, τι φίλη, αδερφή, Δανία του Βορρά, στέλνει ένα μπόι μπαντ με 60ς επιρροές και κάκιστο τραγουδιστή να τραγουδήσει μια φασαρία που μου προκαλεί αγχός, συχνοουρία, δυσκοιλιότητα. Λίγο φωνάζει αυτός, λίγο κάνει ντανιές ο κιθαρίστας, λίγο θέλουμε να μαστε ζωντανοί αλλά το παραχέσαμε, τέλος πάντων, δεν περνά κυρά Μαρία, δεν περνά δεν περνά και πολύ καλά κάνει!

14. Αλβανία - I am alive.

Συνοθύλευμα μουσικό με καλλίφωνη αοιδό με κάκιστη προφορά, δεν κατάλαβα λέξη απ το τραγούδι - τα Φινλανδικά ήταν πιο εύηχα - από μια χώρα που στέλνει παραδοσιακά εξαιρετικά τραγούδια. Ατυχήσαμε αισθητικώς αλλά για κάποιον αόριστο λόγο περνά.

15. Ρουμανία - De la capat

Άλλο ένα κοινωνικό μήνυμα για εκείνους που έφυγαν οικονομικοί μετανάστες και έφησαν πίσω τα παιδιά τους, λίγο βαρετό αλλά γενικώς συμπαθές, συγκινεί και περνά.

16. Γεωργία - Warrior.

Λίγο Ζήνα, λίγο Ρουσλάνα, λίγο Game of Thrones, πολύ φτερό, πολύ κοράκι, μια αγριοενδεδυμένη Γεώργια καλλονή, μόνη επί σκηνής, υποστηρίζει άρτια ένα τραγούδι που δεν θα θελα μεν να ξανακούσω - το υποστηρίζει όμως μονάχη ενώ θα μπορούσε να χει μπαλέτα με Βίκινγκς να χτυπιούνται. Αυτό και μόνο είναι αξιοθαύμαστο. Περνά η άγρια πολεμίστρια οπότε θα τη θαυμάστε πάλι το Σάββατο.

Με τις υγείες μας!

Ζωή ποδήλατο

Και θέλω που λες να φτιάσω σπανακόρυζο. Μ' αρέσει το σπανακόρυζο. Πολύ. Το ξέρω πως είναι διαστροφή αλλά μ' αρέσει. Θυμάμαι παλιά που μου λεγε η μαμά «τι θες παιδί μου να σου φτιάξω;» και απαντούσα σπανακόρυζο. Δεν το πίστευε η έρμη, δεν μπορούσε να το χωνέψει ο πατέρας μου που το σιχαίνονταν.

Και πάω να πάρω φέτα. Τρικάλων, διότι ο Γαλαξίας Καλαβρύτων δεν έχει - μη με ρωτάς γιατί, δεν ξέρω. Και πάνω στα ψυγεία με τις φέτες και τα ανθότυρα βλέπω το Γκελντή - το γνωστό τσουπωτό σεφ - να ποζάρει με μια μεζούρα. Και ο τίτλος του βιβλίου, «Τρώτε χάνοντας». Τα μυαλά μας ενδεχομένως, γιατί να βλέπεις το μάγουλο του Γκελντή και να σε πείθει πως θα σε αδυνατίσει, δεν είναι και ότι πιο φυσιολογικό. 3η έκδοση παρακαλώ, αν και κατάτι σκονισμένο. Στενοχωρέθηκα. Μάλλον δεν πήγε καλά.

Εν τω μεταξύ, 2 βδομάδες πριν, μου χε σκάσει το λάστιχο του ποδηλάτου - Κυριακή μεσημέρι, μετά το μουσακά, γύρω στα 3 χλμ απ το σπίτι. Και τό σουρνα μες στον ήλιο. Με το μουσακά στην κοιλιά και τον ήλιο στα μαλλιά. Και μετά λέω στον εαυτό μου, δεν το πας για σέρβις, μιας και το χεις κάνα χρόνο,να στο πλύνουν κι όλας, να σου αλλάξουν τακάκια- μπουζί-πλατίνες; Κι έτσι έπραξα, και το πήρα το προηγούμενο Σάββατο, μη ρωτάς το γιατί, δεν κατάλαβα. Και την Κυριακή που μας πέρασε λέω κάτσε να πάω με το ποδήλατο στο αμόρε, να γυμνασθώ πριν φάω το λουκούλειο δείπνο, ν' ανέβω εκεί να να τις ανηφοριές στα ριζά των Τουρκοβουνίων να ξαλαγράρω. Και στα Κάτω Πατήσια σκάει το λάστιχο. Κυριακή απόγευμα. Με το φραπέ στην κοιλιά και τα νεύρα κρόσια.

Και να μην στα πολυλογώ και σε κουράζω, τη Δευτέρα το πρωί ξυπνάω νωρίτερα να βρω ποδηλατάδικο. Και βρίσκω 1 και μοναδικό στου διαόλου το κέρατο. Πήγαινα σαν το βλαμένο σούρνοντας το όχημα και συνάντησα στο διάβα μου
• Είδη προικός
• Video club
• Internet cafe
• Λευκά είδη
• Τυροπιτάδικα, μπακάλικα, μανάβικα
• Νεωτερισμούς

ό,τι θες εκτός από ποδηλατάδικο σε λογική ακτίνα. Και αναρωτήθηκα εντόνως για την ανάγκη ύπαρξης Video Club και Internet cafe. Πραγματικά όμως.

Το φτιάχνω λοιπόν, έρχομαι στη δουλειά, όλα υπέροχα, πάω το απόγευμα να φύγω να πάω στο φυσικοθεραπευτή να με τρίψει με το μηχάνημα που τρίβουν τα έπιπλα να τα λουστράρουν, και με πιάνει - φυσικά - βροχή στο δρόμο. Η οποία βροχή ήταν ένα τοπικό φαινόμενο το οποίο ελάμβανε χώρα ακριβώς από πάνω μου. Φαντάσου ότι κάνα δυο τετράγωνα πιο πέρα δεν έβρεχε. Παρόλα αυτά, κατάφερα κι έφτασα, μούσκεμα και αναζωογονημένος, με τρίβει ο άνθρωπος, και φεύγω να πάρω το όχημα να πάω σπίτι, ποδηλατώντας με χάρη στους λιγδιασμένους δρόμους. Κι εκεί που ετοιμάζομαι και φοράω τα κράνη μου και τα σχετικά παρκάρει ένας θείος απέναντι. η ώρα είναι 8 το απόγευμα, ψιχαλίζει και γενικώς έχει μια χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα έκπαγλου καλλονής.

Κι εκείνη την ώρα ο θείος σβήνει τη μηχανή και αρχίζει να τοποθετεί με ζέση και προσοχή περισσή την ηλιοπροστασία στο παρπρίζ. Μετά από αυτό επιβεβαιώθηκα ότι δεν υπάρχει σωτηρία - ποτέ και για κανέναν...